Interesowała się problemami wszystkich subdyscyplin pedagogiki specjalnej. Wyniki tych prac znalazły uogólnienie w pierwszych polskich próbach pełnego wykładu na temat teorii i praktyki pracy z niepełnosprawnymi (Szkolnictwo specjalne, w: Encyklopedia wychowania, 1938 oraz Pedagogika lecznicza. Skrypt wykładów, 1952/1953).

W latach 1958-1960 była profesorem w Katedrze Pedagogiki Specjalnej UW, pierwszej uniwersyteckiej katedrze pedagogiki specjalnej w Polsce, powołanej dla Niej ad persona.

Maria Grzegorzewska była pierwszą osobą w Polsce, która profesjonalnie zajęła się problematyką osób upośledzonych umysłowo, uzyskując sukcesy zarówno w pracach teoretycznych, jak i praktycznych. Od 1924 r. aż do ostatnich dni swego życia redagowała czasopismo "Szkoła Specjalna". Za najistotniejsze swoje osiągnięcia uważała prace związane z kształceniem nauczycieli. Pracę nauczyciela - wychowawcy w szkole specjalnej traktowała jako pracę o szczególnej wartości. W Listach do młodego nauczyciela napisała: "Czy rozumiesz głębię słowa nauczyciel? Słowa, które kryje w sobie treść potrzeb życia ludzkiego". Przedstawiła w nich sylwetkę nauczyciela - dobrego Człowieka, bogatego wewnętrznie, osoby obdarzonej charyzmatem, zdolnościami empatycznymi, umiejętnością "współbrzmienia" ze swoimi podopiecznymi.
Podmiotem jej prac, trosk i starań były przede wszystkim dzieci niepełnosprawne, kalekie, upośledzone umysłowo, dla nich żądała uczestnictwa we wszystkim co ludzkie. Uporczywie i bezkompromisowo walczyła o pełne prawo do nauki, do pracy, a przede wszystkim do szacunku. Przekonywała, że kalectwo nie pomniejsza wartości i godności człowieka.

Zmarła 7 maja 1967 r. Pochowano ją na warszawskich Powązkach. Była osobowością charyzmatyczną, wzorcem etycznym dla wielu ludzi. Jej nazwisko na zawsze stało się synonimem pomocy i opieki niesionej osobom niepełnosprawnym.